Kleine Kapel

Van donderdagmiddag tot zondagmiddag waren we te gast bij de Zusters van Denekamp. We hebben intensief samengewerkt én veel gelachen. Wil de Bruine heeft er een blog over geschreven, Klik hier  om de blog van Wil te lezen. Veel leesplezier! Hier vindt u de link naar de website van de Zusters van Denekamp

Ontmoeting

Ze ging bij de oude bijbel staan, keek naar de iconen en zei dat de inrichting wel veranderd was … ze was blijkbaar eerder geweest … ze ging een kaarsje aansteken en vroeg waar het geld voor het kaarsje in moest. Heb haar wat over de inrichting verteld en dat we in de 40-dagentijd elke dag een steentje neerleggen op weg naar Pasen. Ik wilde me wat terugtrekken maar ze begon steeds weer over iets te vertellen … ze had ooit ook een cursus iconen schilderen gedaan … er kwamen eigen oorlogsherinneringen van WOII naar aanleiding van de oorlog in Oekraïne … ze toverde een papiertje met een tekst uit haar tasje, die wilde ze me laten zien (had ze van een vriendin gekregen) … heb haar gevraagd de tekst voor te lezen … en wat haar in t bijzonder aansprak … daarna gevraagd of ze ‘m in het gastenboek wilde schrijven. Terwijl zij met bibberige hand schreef ben ik koffie gaan maken en hebben we samen nog over van alles gepraat. Het was een mooie, bijzondere ontmoeting.

Stil

Soms is het stil in de kapel. De bekende mensen komen en gaan. Weten anderen ons wel te vinden? Na een wandeling en een ontbijt bespraken we met de mannen onze bouwplannen en wat er nog moet gebeuren aan opruiming, schoonmaken en het verwijderen van afval op het terrein naast de Kapel. Onverwacht ging de deur open en stond een jonge vrouw in ons midden. Het bord aan de weg had haar uitgenodigd. Ze was naar binnen gegaan. We verwelkomen haar. Zo maar vertelt ze dat ze een moeilijke periode heeft gehad, maar dat ze God gevonden heeft. “Echt waar!” Ze had niets met geloof, maar nu is het anders. “Hebt u iemand die u helpt in de wereld van geloof? Vraagt een bedachtzaam iemand onder ons. Ja, ze heeft een vriend die haar wegwijs maakt in de Bijbel. Een ander van ons geeft een vriendelijke uitleg van de kapel en wat erin staat en wanneer de gebedstijden zijn. “Ontsteek een gebedskaarsje!¨, nodigt hij uit. Ze doet het en ze knielt en vouwt haar handen. Het is stil in de kapel. Met veel goede wensen doen we haar uitgeleide.

In de daarop volgende gebedstijd worden diverse dank- en voorbeden gebeden (in stilte of hardop). Het is wonderlijk om te ervaren wat de stilte, de bezinning en de gebeden mij brengen: soms ‘schuurt’ de lezing tegen mijn eigen gedachten/ervaringen -- en wat doe ik daar dan mee ? -- Vaak ervaar ik rust en verbinding voor mijn persoonlijke leven … ook kan het zijn dat de lezing en bezinning mij uitnodigen om keuzes te maken hoe óm te gaan met het leven zoals het zich aandient… Mooi om dan de viering af te sluiten met een Zegenbede: voor elkaar, voor jezelf en voor de mensen die op je pad komen. Mijn ervaring is dat de gebedsvieringen de band met God en met elkaar versterken, dat is een rijke zegen.

Het leek mij mooi om een jonge ridder uit de Middeleeuwen tot leven te laten komen met zijn levensverhaal. Een rijke jongeman die het liefst de hele dag aan gevechtssport doet. Wanneer de jonge Ignatius in een heuse oorlog terecht komt, treft een kanonskogel hem. Zwaargewond moest hij bed houden. Hij had geluk dat hij van adellijke afkomst was, anders was hij afgemaakt. Want, de pijnen die gepaard gaan met zware verwondingen zijn verschrikkelijk. Hij heeft wel een jaar lang op bed gelegen en kon niets, maar zijn hoofd kon wel iets, namelijk dagdromen en denken. Hij dacht aan de mooie momenten van zijn ridderbestaan, dat maakte hem opgewekt, helaas verdween deze blijdschap wanneer hij geconfronteerd werd met zijn eigen narigheid. Zijn schoonzus bracht hem boeken en de Bijbel om hiermee tijd te kunnen doorbrengen. Hij dacht na over de verhalen van Jezus, hoe Hij de wonderen deed en verhalen vertelde aan de mensen. Hij beeldde zich in, dat hij zelf aanwezig zou zijn tussen al die mensen die naar Jezus luisterden. Toen hij daar over nadacht, merkte hij dat hij hier ook blij van werd. Hij merkte naar verloop van tijd een verschil. Als hij gewoon dagdroomde, werd die vreugde al snel een beetje minder, maar als hij dacht aan Jezus, was deze vreugde blijvend aanwezig. Hieruit is de Ignatiaanse spiritualiteit ontstaan, een Bijbelverhaal lezen en hier over nadenken/ mediteren en hier vreugde aan beleven.

Om je beter te concentreren in de stilte kan een hulpmiddel als een gebedskruisje of levensparels helpen. Ik heb een gebedskruisje uitgedeeld aan de tieners, en tijdens het stiltemoment mochten ze dit ervaren. We hebben samen geluisterd naar de woorden van Psalm 139. Daarna heeft iedereen een kaarsje ontvangen om deze aan te steken aan de Christuskaars voor een gebed. Jolande, één van de begeleiders heeft de zegenbede uitgesproken. Er is aandachtig geluisterd en meegedaan met de gebedsviering. Het was mooi.

Niet weten welke kant je op gaat, gewoon volgen. De controle volledig loslaten. Tijdens de wandeling heb ik voor het eerst in lange tijd echte rust ervaren. In die rust opgaand heb ik het gevoel gehad dat ik Gods liefde heb ervaren. Ik kreeg het gevoel dat ik echt in relatie stond met God en zijn rust ervaarde.

Na de wandeling stonden we stil bij de Bijbeltekst die voorafgaand aan de wandeling werd voorgelezen, zongen we liederen en namen we de tijd om de tekst en de liederen op ons in te laten werken. Rust door een Bijbeltekst en liederen in meerdere talen. In die stilte heb ik verbinding ervaren met de andere “wandelaars” en met God. Een ervaring die ik niet snel zal vergeten.

Om 9.00 uur kom ik de sfeervolle ruimte van de kapel binnen. We zitten in een kring en ik kijk naar een prachtig schilderij. A4´tjes worden uitgedeeld. De paaskaars en enkele waxinelichtjes worden aangestoken en er is stilte. Dan zeggen we samen de woorden: In de naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest. Er volgt weer stilte.

De gehaastheid en de zaken die me bezighouden en waar ik me zorgen over maak, glijden van me af en ik ervaar rust. Er worden enkele teksten uit de bijbel gelezen en weer volgt er stilte om de woorden te overdenken en te laten doordringen in mijn hart. Dan volgt het gebed. In stilte bid ik voor mijn kinderen en kleinkinderen, andere mensen die ik ken en waarvan ik weet dat ze problemen hebben en voor naasten ver weg, voor de nood in de wereld. We zingen samen een lied en besluiten met het gezamenlijk uitspreken van een zegenbede.

Om 9.30 uur fiets ik weer terug naar huis. Blij dat ik geweest ben. Stilte, bezinning en gebed doen me goed!